Metoda wiercenia udarowo-obrotowego to alternatywna metoda wiercenia studni głębinowych. Stosowana jest zarówno w wierceniach geologiczno-poszukiwawczych, jak i hydrogeologicznych. Jej wydajność jest porównywalna z wydajnością uzyskiwaną przy metodzie płuczkowej. Otwory wiertnicze tworzy się za pomocą młotków wgłębnych wiertniczych i wiertnic hydraulicznych. Ma to zastosowanie m.in. przy wierceniu w twardych lub porowatych skałach. Dzięki wgłębnemu młotkowi wiertniczemu, podczas wiercenia następuje połączona praca udarów z obrotami. Wiertnice zaś powodują obracanie narzędzia wiercącego z odpowiednio dużym momentem obrotowym i regulowanym stopniowo naciskiem. Do usuwania zwiercin można również zastosować płuczkę powietrzną.
Technika udarowo-obrotowa opiera się na 3 podstawowych elementach:
Młotek wgłębny – in. bijak pneumatyczny – narzędzie wiercące.
Wiertnica – służy do obsługi kolumny przewodu wiertniczego.
Sprężarka – dostarcza powietrze uruchomienia młotka wgłębnego i płukania otworu.
W metodzie tej odwierty przeprowadzane są sposobem ciągłego rurowania, co służy uchwyceniu odpowiedniej warstwy wodonośnej. Nie używa się przy tym środków chemicznych. Za zaletę studni głębinowych wykonanych tą metodą uważa się żywotność studni na poziomie dwóch pokoleń. Wadą metody udarowo-obrotowej jest jednak czas wykonania odwiertu, a przede wszystkim koszt jego przeprowadzenia. Studnie wiercone metodą udarowo-obrotową są zdecydowanie droższe niż w przypadku metody płuczkowej, a sam proces wiercenia jest o wiele dłuższy.
